Achtbaan

Een bizar begin van de week. Het ging ongeveer zo. Maandag. De meiden zijn jarig en tractaties staan klaar om te worden meegenomen naar school. Er wordt aangebeld. Onze buurmeisjes komen helemaal overstuur binnen. "Er is iets met papa, 112 bellen". Ik pak direct de telefoon, zeg de meisjes hier te blijven, ze worden door die van mij getroost terwijl ik naar de buren loop. De hulpdienst vraagt mij ter plekke weer te bellen. Buurman ligt als een slappe pop met ogen wijd open op de bank, terwijl de buurvrouw in grote paniek en angst hem op allerlei manieren probeert bij te brengen. Dit beeld vergeet ik nooit meer. Totale machteloosheid. Ik bel opnieuw 112. Ik moet wel vier keer het adres zeggen en in welke gemeente. Maar ze zijn onderweg. Ook ik doe een tweetal pogingen met mond-op-mond-beademing, maar de reanimatiecursus die ik heb gehad was lang geleden. Ik ga snel de overbuurvrouw halen die EHBO heeft. Ze komt meteen mee. We leggen buurman op de grond en ze start met de reanimatie. Oh God, laat hij alsjeblieft weer bijkomen... Ik ren terug naar mijn huis om de meisjes te kalmeren, vertel hun beste vrienden aan de telefoon wat er aan de hand is, ik ren naar de kinderen van de overbuurvrouw om te zeggen dat mama de buurman aan het helpen is en of ze lief tv willen blijven kijken. Ik neem buiten de buurvrouw in m'n armen. We rennen naar de weg omdat de politiewagen de parkeerplaats voorbij rijdt. Hij parkeert z'n auto half voor het straatje, zodat de ambulance niet tot het huis door kan rijden. Ambulance komt. Mobiele arts komt en rent bijna het verkeerde huis binnen. Terug bij de buurman. Reanimatie wordt overgenomen door een apparaat. Onze namen worden door de politie opgenomen voor slachtofferhulp. Het ziet er niet best uit en we moeten rekening houden met het ergste, volgens een politieman. Een ambulancebroeder wil ermee stoppen, de ander wil het nog één keertje proberen. Na 3-4 electroshocks komt er weer hartritme. Hij mag vervoerd worden. Poort moet open, want de brancard kan alleen maar achterlangs. Buurvrouw mag meerijden met hulpverlener achter de ambulance aan. Op aanraden van politie worden de vrienden gebeld om buurvrouw te ondersteunen en haar kinderen mee te nemen naar het ziekenhuis. De kinderen van de overbuurvrouw breng ik naar mijn huis. Mijn jongsten snappen niet wat er aan de hand is en zitten tv te kijken. Coen vindt zelfs dat de meisjes op moeten houden met het "babygehuil!" Als de buren weg zijn, wordt door sommigen nog wat gegeten en gedronken en dan toch maar naar school, die inmiddels door mij op de hoogte is gesteld. De school vangt de meisjes goed op. Overbuurvrouw en ik gaan daarna de boel weer een beetje rechtzetten en na het vinden van buurman's agenda bel ik de klanten van deze pianostemmer af voor vandaag en de komende twee weken. Hoe zal het aflopen? Laat het niet waar zijn: buurvrouw zonder man, kinderen zonder vader..! Er zat toch ongeveer tien minuten tussen de ontdekking en de eerste reanimatie en daarna weer tien minuten voordat de hulpdienst er was. In het ziekenhuis wordt hij in slaapstand gebracht en de volgende dag weer langzaamaan wakker gemaakt. Hij heeft z'n armen en benen een beetje bewogen en wil de slang uit z'n keel halen. Vechtlust is een goed teken, wordt gezegd. Zijn hartritme daalt en hij wordt weer even in slaap gebracht. Later doet hij z'n ogen open. Wij gaan "gewoon" Sinterklaas vieren. In het ziekenhuis herkent de buurman z'n vrouw, hij begint te praten. Goddank! Het laatste nieuws van vandaag. Hij stelt vraag op vraag, kan klok kijken, weet dat z'n moeder vandaag jarig is. Het blijft een wonder! En wat een opluchting!. Voor de buurvrouw en buurmeisjes zijn het dagen als in een achtbaan. En voor wat mijn eigen kinderen betreft is dit een hele intense ervaring. Wat ik ze al een tijdje duidelijk wilde maken, vooral met het oog op die dolle decembermaand, wordt nu in één klap duidelijk: Het gaat niet om de materie, de kadootjes, maar om de gezelligheid met de familie, want die familie is veel kostbaarder, wat zeg ik... onbetaalbaar en onvervangbaar. En voor wat betreft mijzelf: ik schrijf me gauw in voor de eerstvolgende reanimatiecursus!