Feest

Mijn opluchting was groot toen bleek dat ik volgens de enquête in de Libelle nog net een “gemiddeld” familiemens mocht worden genoemd. Waarschijnlijk werd de lagere score vooral veroorzaakt door het feit dat ik niet “mijn demente ouders in huis zou halen”. Het jaar 2004 was een heftig jaar, waarin ik me grenzeloos heb uitgesloofd om er een onvergetelijk en feestelijk jaar van te maken. Wat wil je met een 40-jaar getrouwd van je ouders, een 50-jaar getrouwd van je schoonouders en zelf het bereiken van de mijlpaal van 40 jaar? Heftig, omdat ik vooral mezelf nog beter heb leren kennen. Met name de familieberaden met de schoonfamilie hakten er behoorlijk in. Ik kan er wel een boek over schrijven. Mijn schoonvader is een slimme man en had ook voor dit feest de gehele organisatie ervan in handen van “de kinderen” gelegd. Hij zou wel dokken. Nu bestaat dit gezin uit 3 dochters en 8 zonen met hun partners en kinderen (of honden) en natuurlijk moest alles democratisch worden besloten. Je voelt hem al. Een aantal vonden alles best, stemmen met alles in en gaven hun mening pas achteraf. Een aantal personen maakte fikse ruzie en besloten daarna niet meer mee te praten. Sommigen hielden hun mond of liepen mee. Mijn echtgenoot ging de confrontatie met enige broers en zussen uit de weg en liet mij naar de familieberaden gaan, wat ik overigens helemaal niet erg vond. Ik hou van feestjes, maar niet iedereen deelde mijn definitie van een feest en alles wat erbij hoort. De besproken onderwerpen hadden betrekking op a) hoe vieren we de dag? en b) wat geven we als kado? Een 50-jarig huwelijksfeest vind ik een nogal unieke gebeurtenis, waar we er in de toekomst niet zoveel meer van zullen meemaken. Het is een echte prestatie, zeker met zoveel kinderen. Bij zo’n feest horen volgens mij de volgende zaken:
• Corsages
• Boeket voor m’n schoonmoeder
• Bloemen voor de auto
• Ereboog voor het huis
• Slingers of vlaggetjes
• Uitgebreide lunch
• Liedjes
• Passend kado
• Familiefoto
Deze punten moest ik één voor één bevechten, uitroepende dat de familie klaarblijkelijk helemaal geen feest wilde! Tegenargumenten waar ik me zo boos om kon maken waren die van “die auto staat toch de hele dag op de parkeerplaats”, “als er een ereboog voor de deur staat, kunnen de inbrekers uitgenodigd worden in te breken op de feestdag”, “vroeger hebben we toch ook zo gezellig gepicknickt met zelfgemaakte broodjes”. Voor het kado mochten we natuurlijk niet elkaars portemonnee kijken, terwijl iedereen juist van pa en ma een aardige financiële injectie had gehad. Mijn plan met de 11 schoenendozen waarin elk kind een eigen verrassing voor pa en ma zou doen voor eigen budget, werd gelukkig overgenomen. Dus hierover geen gezeik.Ik heb daarnaast de liedjes gemaakt (het welkomstlied, het kleinkinderlied en het schone-dochterslied). Die familieberaden werden door één zus als heel positief beschouwd, “nu praten we tenminste met elkaar”. Ik botste steeds met haar en in een tweetal telefoongesprekken daarover bleek dat ik “voor het resultaat” ging en zij “voor de weg ernaartoe”. Waar we niet in geslaagd zijn en wat me nog steeds dwars zit is dat we geen familiefoto hebben kunnen maken! De ene broer weigerde te verschijnen op andere dagen dan de feestdag (bedacht omdat een schoonzus mogelijk op de feestdag zou bevallen). De andere zus wilde haar kinderen op de feestdag persé ’s ochtends naar school laten gaan (en deze mochten er niet in worden gefotoshopt!). Toen na de beruchte dag opnieuw geprobeerd werd met 47 personen op de foto te gaan en iedereen ook echt KON, werd deze alsnog afgeblazen vanwege de (bevriende) fotograaf die andere afspraken had! Om uit je dak te gaan! Op mijn aanbod om dan een andere fotograaf te bestellen werd positief gereageerd, alleen …….dan zou de broer (die de fotograaf regelde) zelf ontbreken op de foto. De dag is heel goed verlopen en onvergetelijk geworden voor pa en ma. Maar duidelijk is wel dat de verhoudingen tussen de broers en zussen er zachts gezegd niet op vooruit zijn gegaan! Dit was de laatste familiedag waar we allemaal bij elkaar waren, ben ik bang. Oh, nee, er zullen nog twee dagen volgen. Daar horen de volgende zaken bij:
• Boeket voor de kist
• Koffie met cake
• Gepaste kleding

En ik vraag me af waarom ik me over dit alles zo druk maak, ik ben slechts een schoondochter!

(De begrafenis van schoonvader 3 jaar na het feest is overigens rustig verlopen)