Ik zie me nog binnenkomen ’s avonds in de lege hal van het ziekenhuis, met een grote zitbal onder m’n arm en een grote bal in m’n buik. Na een dagje weeën opvangen thuis, gelegen in een ligstoel in de tuin, werd het rond etenstijd wat heftiger. “Mama, wat doe je? Je moet toch aan tafel blijven zitten?”, zeiden mijn kleintjes van twee-en-een-half. Maar het zette nu toch echt door. Nadat de oppas was gekomen en ik op weg naar de auto nog even de kliko omarmde, reden we naar het ziekenhuis. Ik had me voorgenomen om voor deze eerste “natuurlijke” bevalling de (geleende) zitbal te gebruiken, om de weeën verder op te vangen. Je kunt dan makkelijk van houding veranderen. Bij de ingang aangekomen, zette Jan mij en de bal eruit om daarna met zeer hoge snelheid weg te rijden, richting parkeergarage gelukkig. Daar stond ik dan. De portier keek niet op of om toen ik mij tot z’n loket wendde. Hij zat achter de computer belangrijkere zaken te doen. “Ik kom hier bevallen”, zei ik. “Dan moet u de EHBO-ingang hebben!”, zei hij nors. “Heeft u niemand meegenomen?” “Ja, mijn man is de auto aan het wegzetten”. Terwijl ik inmiddels in de garderoberekken hing om weer zo’n felle wee op te vangen, regelde hij met grote tegenzin iemand die mij met rolstoel naar de betreffende afdeling kon brengen. In de verloskamer gaf ik de dienstdoende arts een hand om vervolgens snel het keukenblokje vast te grijpen. De bal had ik in de hoek gegooid en die is er niet meer uitgekomen. Nee, een tijdje op de baarstoel en later op bed, maar de bal, nee, die heb ik gewoon links laten liggen. M’n meisje alweer 9 jaar en bij elke verjaardag denk ik weer even aan de bal, eigenlijk aan “geen bal”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten