zondag 18 januari 2009
Met z'n kontje
Als ik m’n auto na het uitladen van kids en bagage wil parkeren op de parkeerplaats, wordt de weg versperd door een witte Peugeot 205. De oma achter het stuur is bezig om in één van onze smalle parkeervakken te parkeren. Met de neus naar voren natuurlijk. Gelukkig ziet ze op tijd dat ze niet dóór het boompje kan rijden en zet ‘m weer in z’n achteruit. Dan ziet ze mij en wenkt dat ik achter haar langs mag rijden. Maar ja, dat gaat natuurlijk niet en zeker niet met onze MPV. Ik rij de auto weer een stukje naar voren om haar genoeg ruimte te geven verder achteruit te rijden, maar dat doet ze niet. Ze blijft staan en drukt nu heel hard op de claxon. Ze snapt het zeker niet. Met veel moeite wurm ik me achterlangs en zet ‘m met een steek naar voren en achteren op de eerste, ruimere parkeerplek, die zij waarschijnlijk over het hoofd heeft gezien.Ik knik even naar haar en loop naar de deur waar m’n driejarige zoon nog staat te wachten. “Is het gelukt met je auto, mama?”Als ik de deur achter me dicht wil doen en het geloei van die Peugeot hoor, draai ik me toch om, om haar te assisteren. Ze probeert nog steeds het boompje te raken en ik zie dat dit vehikel op deze manier niet op z’n plek zal komen. Ik loop naar haar raampje, ze draait het open en ik zeg haar dat ze beter “met het kontje” kan inparkeren. Ze had al bijna besloten een andere parkeerplaats op te zoeken en kijkt opgelucht wanneer ik aanbied haar auto voor haar weg te zetten. “Met het kontje” naar achteren, dan kan ze straks ook beter wegrijden. Zij stapt uit en ik stap in. Ik geef een draai aan het stuur, maar er is bijna geen beweging in te krijgen. Geen wonder dat ’t haar niet lukt, zo’n oude dame mist gewoon de kracht! En nee, hij staat niet op de handrem. Nog een paar keer echt behoorlijk sjorren aan het stuur en het kontje staat klaar voor de finale indraai. Hevig gebarend staat ze toch behoorlijk in de weg voor een perfecte plaatsing. Maar goed, uiteindelijk “missie geslaagd”.“Uw stuur draait wel erg stroef, mevrouw, ik zou daar wel naar laten kijken”, zeg ik terwijl ik uitstap.“Oh ja? Daar heb ik nou helemaal geen last van!” antwoordt ze opgetogen.Een beetje boos loop ik naar binnen. Had ik ‘m nu maar met z’n neus naar voren gezet!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten