Rus

Hij schoof rechts van mij aan hetzelfde tafeltje met z’n all-inclusive drankje van de bar. Vanuit m’n ooghoeken had ik hem zien aankomen, de Rus. Deze zuidkust van Turkije en dus ook dit hotel word overspoeld door russen. Gezien z’n omvang, z’n loopje en rooddoorlopen ogen moest dit er ook één zijn. Hij slurpte van z’n gifgroene drankje en keek mij aan, dat voelde ik. Ik begon me behoorlijk onbehaaglijk te voelen en bij de derde slurp stond ik op en liep vanuit de lobby, als door iets van buiten getrokken, naar buiten. Z’n ogen priemden in mijn rug. Na wat heen en weer lopen en de plattegrond van het hotelterrein ernstig bestuderend, kwam daar een busje aan. Mijn busje? De deur zwaaide enthousiast open. Voor hen was in ieder geval duidelijk dat ze mij moesten hebben. “Hamam?” vroeg ik nog maar even voor de zekerheid en dat was zo. Ik stapte in, de deur ging weer automatisch dicht en weg waren we. De tocht ging langs nog zo’n vijf hotels, maar wat er ook instapte, alles rus. De dame naast mij zei iets tegen me over de jongens die bij de poort stonden met hun brommers, maar ik verstond haar niet. “Sorry, can you speak english?”, probeerde ik nog, maar dat was teveel gevraagd. “I’m from Holland, the Nederlands”. Niks. Einde conversatie. De ingestapte russische gids maakt van deze lange, saaie rit gebruik om wat te vertellen over het land met de nodige anekdotes. De hele bus natuurlijk schudden van het lachen. Behalve ik. Alsof ik in de verkeerde film zat. In het spiegeltje van de chauffeur zag ik mezelf eerst een beetje meeglimlachen, maar langzamerhand steeds neutraler kijken.Na ruim drie kwartier waren we bij de hamam aangekomen. Hoewel ik een romantisch authentiek badhuis had verwacht, bleek dit een supernieuw van aluminium met glas opgetrokken gebouw te zijn, waar zelfs het woord “wellness” z’n intrede had gedaan. Het aangrenzende pand was bedoeld als showroom voor nieuwe auto’s, zo leek het. We werden in de informatieruimte onthaald door het personeel van de hamam. De dame die namens hen het woord deed begon in rap russisch haar praatje te doen. Ik besloot te ontsnappen uit deze groep en een van de hamam-mannen met “info” op z’n rug aan te klampen. Hij sprak gelukkig engels, maakte z’n excuses omdat hij dacht dat er alleen maar russen in de groep zaten en gaf me een uitstekende uitleg van alles. Eerst uitkleden in de dameskleedkamer, badkleding aan, lendedoek om, slippers aan, kleding in het kluisje en dan met de groep een rondje sauna, stoombad, peeling, zwemmen en tot slot massage. Ik kon de russische dames, die verdacht veel leken op westerse vrouwen met veel bling-bling, niet verstaan, maar kon me er van alles voorstellen bij wat ze zeiden. “Goh, wat is het hier heet!”, “Nou, ik ga eruit, hoor!”, “De zweetdruppeltjes kriebelen in m’n nek”. Wel apart om niet deel te kunnen nemen aan hun gesprekken en ook hen niet deelgenoot te kunnen laten zijn van wat ik allemaal voelde. Sommige kreten leken een beetje op de tsjechische woorden van m’n schoonzus zoals “viborny” (wat zoiets als heerlijk betekent). De hamam was dan wel nieuw, maar de vorm van de ruimte, de materialen en de werkwijze leken mij echt zoals het hoorde. Zo konden er op de grote centraal gelegen vierkante en verwarmde marmeren tafel vier dames liggen die met een ruwe washand flink bewerkt werden. Zo was er ook nog plaats op twee tafels bij de ingang. Dan werd de messingen schaal met water gevuld uit de kraantjes aan de buitenkant van de ruimte en over je heen gespoeld. Daarna deden ze zeep in een kussensloop, zwaaiden er lucht bij en drukten dat uit op je lijf, zodat alles lekker schuimig werd. Zo werden de mannen uit ons groepje waarschijnlijk ook bij de mannenhamam door hamammannen onder handen genomen. Na het zwembad werden we één voor één meegenomen voor de massage. Het was druk en er waren toch zeker zo’n 15 massagekamertjes tegelijk in gebruik voordat ik en mijn massageman een vrij kamertje tegenkwamen. Gek eigenlijk dat dat dan weer wél door een man wordt gedaan. Na een fijne kneedbeurt nog even relaxen op de ligstoelen. Maar natuurlijk ook even op mijn russen letten, want ik had niet meegekregen wanneer het busje ons weer zou ophalen. Dus maar geen extra behandelingen nu, want straks mis ik het busje nog. Toen ik in de gaten kreeg dat een aantal russen al aangekleed boven waren, ging ik dat toch ook maar snel doen. Terwijl ik van mijn ligstoel opstond, vroeg iemand mij direct “Oh, is die stoel vrij?”, alsof het op m’n voorhoofd stond geschreven dat ik nederlandse was. Wat een verademing om op de valreep toch nog verstaanbare taal te horen. “Oh, onze hele bus zat vol nederlanders, hoor!” Aangekleed en wel moesten we nu toch nog ruim een half uur wachten op het busje. Om de tien minuten kwam er weer een buslading aan die de goede kant op moest worden gedreven, eerst naar rechts naar het informatiegedeelte, daarna pas naar de kleedkamers links. Wat een bedrijf eigenlijk! Rond een uur of vijf stapten we in, maar moesten wachten op de chauffeur die op zoek was naar een verloren russin en er niet mee terugkwam. Waarschijnlijk vast blijven zitten in de Hotstone-sessie van zestig minuten die ik niet had durven nemen. De volgende keer naar Turkije neem ik een tweede reisgids mee, het “Hoe en Wat” in het Russisch.