Ik was al een aantal weken de zwembroek van Coen kwijt, een rood met blauwe Bob de Bouwer. Nu besloot ik toch maar ‘ns op onderzoek uit te gaan. De dame achter de balie van het zwembad wees mij de weg naar de gevonden voorwerpen. In het kleine washokje graaide ik in een grote bak met meurende kledingstukken naar alles wat een rood-blauwe kleur had. Toen ik uiteindelijk op de bodem van de bak uitkwam, bij de laatste zwembroek... vond ik hem warempel. Zie je wel, de volhouder wint! “Ik heb hem, hoor!”, zwaaide ik triomfantelijk met het zwembroekje naar de baliemedewerkster, terwijl ik me naar de kleedkamer spoedde. “Nou, dat komt niet zo vaak voor!”, riep ze terug. Zoon ook weer blij. Thuis deed ik hem uiteraard eerst in de wasmachine en toen ie droog was, legde ik de zwembroek in de kast. De week erop wilde ik de Bob de Bouwer-zwembroek pakken en had er opeens twee in m’n handen, “Hè, wat is dat nou? Maatje 92/104 en 122/128? Toen bedacht ik me dat ik de zwembroek op de verstelstapel had gelegd omdat het koordje eruit was gegaan. En die had ik pasgeleden weer gemaakt. Maar dat was ik even vergeten....... Toch stom toeval om zo vastberaden naar dié zwembroek te zoeken én hem nog te vinden ook.
Dat kleine zwembroekje gaat nu half februari mee naar Columbia waar een lief jongetje met z’n zusjes wordt geadopteerd en mee teruggenomen naar Nederland. Daar is het 25 graden en de nieuwe ouders vroegen anderen om zomerkleertjes, die nu nog niet in de winkels liggen. Komt ie toch nog goed terecht!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten