In mij

Ik bel met jou

Maar heb geen nummer

Lach met jou

Hoor geen geluid

Huil met jou

Maar zie geen tranen

Voel je

Zonder zachte hand

Zoek naar je

Heb jou gevonden

Zo ver weg

en toch dichtbij

Het kan niet anders

Voel bij alles

Dat jij nu echt

woont in mij!

Zwemles

We gaan voor de tweede keer naar zwemles, ik en mijn kids van 4 jaar.

Vorige keer konden ze bij de kassa de naam van mijn zoon niet vinden door spelfouten in de achternaam (terwijl mijn dochter ook zo heet) en was ook het kaartje onvindbaar bij de badjuf die het rooster maakt. Hij mocht gelukkig wel zwemmen en na de zwemles was alles toch nog goed gekomen. We hadden de zwempasjes.

Dit keer was het even stoeien met het dranghekje, waar ik het pasje NIET tegen het blauwe scherm aan moest houden maar in de gleuf moest stoppen en wel met de pijl naar voren. Op naar de kleedkamer en nu moesten de ouders bij de douches afscheid nemen van hun kinderen. Na het checken of ze inderdaad de goede kant opliepen, had ook ik een half uur voor mijzelf. Iets voor 4 uur liep ik alvast terug naar de kleedkamer om de handdoeken te pakken en ze bij de douches weer op te wachten. In de kleedkamer was mijn zoon tot mijn grote verbazing en schrik al bijna helemaal aangekleed! Wat was er gebeurd? En waar was mijn dochter? Ik zocht haar en vond haar gewoon bij de badmeester in het water, zoals het hoort. Waarom was mijn zoon dan al aangekleed? De badmeester en badjuffen schrokken nu ook. We checkten de lijst waar hij dus gewoon opstond. Hadden ze hem over het hoofd gezien? Alles terughalend moest het zo geweest zijn dat mijn zoon zich, aangekomen bij het bad, heeft aangesloten bij het groepje dat net uit het water kwam. Meester Bob riep nog: “Is iedereen klaar?”  en toen gingen ze naar de douches. Dat mijn zoon ook klaar was, maar dan  om te zwemmen, heeft niemand begrepen en hijzelf.... hij ging zich dus ook gewoon aankleden, helemaal zelf..... zonder moeder. En heeft zich niet afgevraagd waarom er deze keer niet werd gezwommen.

Zekerheid

Per toeval lees ik wat mijn dochter van 9 heeft geschreven in het vriendenboekje van een klasgenootje.

Dit moet er vaker zijn: zekerheid

Ik heb een hekel aan: onzekerheid

Mijn allergrootste wens: dat er meer zekerheid is

Als moeder krab je je dan wel even achter de oren. M. is altijd zo luchtig, goedgebekt en makkelijk, of is dit een houding om twijfels te verhullen. Als je het leest denk je echt dat dit kind een zwaar probleem heeft of dat je als ouder zwaar tekortschiet. We hebben een heel normaal en stabiel gezinsleven, vind ik zelf, zonder veel onverwachte en ingrijpende verrassingen. Zou het zijn omdat ze ruzie met een vriendinnetje heeft en nu niet weet of ze aardig gevonden wordt of geen hoogte kan krijgen van anderen?

Ik vraag er voorzichtig naar. “Nou gewoon, ik hou niet van mensen die twijfelen”. Ik vraag naar een bijvoorbeeld, maar dat kan ze me niet geven. Laat ik nu maar niet teveel aan haar trekken, besluit ik. Ze komt er zelf wel mee. Maar wel iets om in de gaten te houden…

Zekerheid, denk ik, welke zekerheid kan ik haar geven?

De zekerheid dat ik altijd van haar zal blijven houden, wat er ook gebeurt…..

Maar is dat voldoende? Ze zal het ermee moeten doen.

Zeikouderen

Er is een nieuwe probleemgroep op komst: de “zeikouderen”. Ze zijn rond een jaar of zestig. Hun kinderen zijn alweer wat jaartjes de deur uit en ze hopen binnenkort nog ‘ns opa en oma te worden. In tussentijd willen ze genieten van de rust in en om het huis dat ze dertig jaar geleden hebben gekocht, omdat het zo leuk wonen was met de toen nog jonge kinderen.

Ik heb het eerst gemerkt aan de reacties op het pleintje toen ik de speelplek weer nieuw leven wilde inblazen. En nu is het weer de StayAroundplek in het parkje, voor jongeren, met een hip pannavoetbalkooitje van slechts 5 tot 7 meter doorsnee, dat voor de omwonenden een brug te ver is. Zullen we dan maar helemaal niks doen, voor niemand niet? Zullen we het park dan maar een saai park laten zijn, waar niks te beleven valt. De bankjes moesten al verdwijnen, omdat daar de hangjongeren op gingen zitten (ohhh!), ze teveel lawaai en rommel maakten en er spuiten (waar?) gevonden waren. Er waren weinig meldingen geregistreerd bij de politie en gemeente van die roerige tijd, een paar jaar geleden, omdat het toch geen zin had volgens de omwonenden. Maar de jongeren op hun gedrag aanspreken durfden de omwonenden ook niet. Jammer dat een paar jongelui het voor de rest verknalt. Maar vooral ook jammer dat die ouderen geen ruimte geven aan de jongeren om zich te vermaken. Als je hoort hoe die ouderen onderling over die jongeren praten, vind ik het niet gek dat ze zich daar ook naar gaan gedragen. Ben nu met plannen bezig voor een speelbos aan de rand van het parkje, dat er oorspronkelijk eigenlijk ook al lag. Mijn dochters beginnen nu al te zeuren dat het ”toch in de brand wordt gestoken door die hangjongeren”. “Ja, als we zo gaan denken!” We moeten gewoon beter handhaven. Omwonenden moeten ordeverstoorders durven aanspreken en de politie moet krachtiger en strenger optreden. En als ze dat allemaal niet willen, moeten de ouderen voor hun nieuwe levensfase gewoon gaan verhuizen naar een levensloopbestendige omgeving waar de hinkelbaan tevens als jeu de boules-baan gebruikt kan worden en de scooterplaats ook parkeermogelijkheden biedt voor rollators! Ze zijn zo intolerant! Wie verziekt er hier nu het woon- en leefklimaat van deze levendige, evenwichtig opgebouwde wijk. Bah!

Worst

We eten zuurkool met worst. De twee worsten worden in stukken verdeeld; papa en mama een groot en de kids een kleiner stuk. De meiden kiezen een stuk worst uit en prikken het aan hun vork. De oudste begint te schaterlachen: “Mam, het lijkt wel een penis!”, doelend op de halve voor papa. Kunnen we nu nooit meer gewoon worst eten?