Schoenenleed

Pas eind augustus maar al bijna te laat voor de nieuwe collectie winterlaarzen zoek ik met de oudste drie meiden de grote stad op om geschikt schoeisel te kopen. Onze locale en vertrouwde schoenenzaak heeft namelijk alleen maar “saaie” schoenen. Ik heb uit de Gouden Gids een lijstje getoverd van kinderschoenenzaken, maar uiteindelijk blijkt er maar één te zijn die inderdaad verantwoorde kinderschoenen heeft en te voet bereikbaar is. De stemming zit er al aardig in na het zien van al dat bruin. “Ik weet nu al dat we hier niet gaan slagen, mam”, zegt M. En het meetapparaat blijkt het ook nog ‘ns na één meting te begeven. Gelukkig kunnen we voor S. wel een paar antraciet laarzen bemachtigen. “Dan zijn we gelukkig niet voor niets met de trein hierheen gekomen”, zeg ik als we de zaak uitlopen. Volgens een verkoper, die zelf geen kinderschoenen verkoopt, hadden we beter in een plaats hier 15 km vandaan kunnen shoppen, veel meer keus met uitstekende kwaliteit en concurrerende prijzen. Maar ja, we zijn met de trein gekomen en die gaat daar niet langs. Op weg naar het station zie ik in m’n ooghoek toch een bekende winkelnaam. We gaan er op af en na een half uurtje en een chagrijnige verkoopster achterlatend (blaren op d’r voeten door haar nieuwe schoenen en veel te veel traplopen, hihi) verlaten we het pand met voor M. mooie zwarte laarzen. B. is het meest kritisch van de drie. Geen bruin, beige of blauw, geen suède maar alleen glad leer, geen lelijke stiksels, geen ronde neuzen, geen vieze spekzolen, geen verschillend stukjes leer, noem maar op. Ik word er gek van! Hoewel de verleiding groot is wil ik niet naar zo’n groot schoenenwarenhuis gaan met goedkopere plastic of kartonnen schoenen. Ook al gaan de schoenen maar één seizoen mee, ik wil gewoon goede schoenen voor kindervoeten die nog in de groei zijn (al moet ik er zo’n 100 euro per paar (slik) voor neertellen). Ik zeg “kindervoeten”, maar we zoeken voor onze 9-jarige B. wel naar maat 38, een halve maat kleiner dan mijn eigen schoenmaat! En dat is natuurlijk ook een groot probleem. De meeste kinderschoenmodellen stoppen bij maat 35/36, maar hun voeten zijn nog te smal en hebben nog te veel steun nodig voor een damesschoen. We gaan met de trein terug, pakken de auto, zetten twee meiden met doos  thuis af en rijden om kwart over 4 nog snel hier naar het “dorp”om voor B. te kijken. Net buiten de parkeergarage wippen we de eerste schoenenzaak in en het eerste paar goedgekeurde laarzen dat ze vindt en ook daadwerkelijk in haar maat aanwezig is, past goed. Er is alleen een hard stukje bij de hiel……misschien dat dat soepeler gemasseerd kan worden. We laten deze laarzen even bij de balie achter om ze, na nog even verder kijken, straks misschien nog snel voor sluitingstijd te kunnen ophalen. De tweede zaak heeft nog steeds die saaie schoenen. Daarna kopen we met enige haast nog de sportschoenen die ze ook nodig had (en die ze al wel had gezien in de stad maar niet in haar maat waren) en keren 5 minuten voor sluitingstijd terug naar de eerste zaak om de achtergehouden, maar per ongeluk alweer opgeruimde, zwarte laarzen af te rekenen. Gelukkig, het is ons tóch nog gelukt vandaag!

Mijn benen zijn zwaar en moe, ik strijk thuis neer op de bank en klaag over dit schoenenleed, maar Jan heeft geen medelijden…… hij moest op de kleintjes passen.