Buurtdief

Toch vond ik het raar dat er steeds van die oude afgetrapte fietsen in het pad hierachter stonden. Ik heb al een aantal keren de politie gebeld om de fietsen als gevonden voorwerp  te laten ophalen. De ene keer komen ze pas na 4 dagen (en lang aandringen dat je hem echt niet wilt houden) en de andere keer staan ze er binnen 10 minuten! Maar goed...

Loop ik op een ochtend weer het pad op, zie ik een jongen hoog op de trappers van z’n fiets over de muurtjes van de achterburen te kijken. Waarschijnlijk te inspecteren of de deuren en ramen wel gesloten zijn..... Zodra hij mij ziet, schiet hij een andere achterpaadje in. “Oh, dat is dus zo’n dief”, bedenk ik me meteen.

Ik loop naar de ingang van dat pad, heb m’n hand op mijn mobiel en roep een beetje stoer naar hem: “En nou wegwezen, jij! Je hoort niet in deze wijk!” Hij roept iets terug van: “Jij ook niet!”  “Ja, ik wel toevallig, en nu opschieten anders bel ik de politie!” Langzaam stept ie met z’n fiets achteruit het pad weer uit. Inmiddels bel ik 112. Als ze opnemen, vertel ik hen dat ik hier iemand heb betrapt met de intensie iets te gaan stelen. “In welke woonplaats, mevrouw? Ik verbind u door. In welke wijk? In welke straat? Hoe ziet hij eruit? Heeft ie nog bijzondere kenmerken? Hoe oud is hij ongeveer? Welke kleur fiets? Uw naam, uw adres, uw telefoonnummer? Tegen de tijd dat ik alles heb gezegd is de vogel natuurlijk al gevlogen. Een half uur later zie ik een motoragent langzaam door de straat rijden en bij elke kruising links en rechts kijken. Ja, dat levert nu niks meer op natuurlijk. Maar met een aardig voldaan gevoel loop ik weer naar huis; hij wel wel geschrokken zijn en nu heb ik toch een diefstal kunnen voorkomen.....

Drie dagen later ben ik met m’n buurman bij zijn auto aan het praten. Een fietser wil ons passeren en vraagt netjes: “Mag ik er even langs?” Ik kijk om en ben verbaasd hem weer tegen te komen. Mijn actie heeft op hem kennelijk niet zoveel indruk gemaakt. “Oh, kijk, daar hebben we onze buurtdief weer!”, roep ik. Buurman kijkt mij verbaasd aan. “Zo, heb je je slag kunnen slaan?” roep ik, terwijl hij zich tussen de muur en de auto door manoevreert. Hij lacht een beetje schaapachtig. Nu kan ik ook beter zien wat hij aan het stuur heeft hangen. In ieder geval een plastic zak met een slaapzak en een grote, soort oma-, tas met rits en nog een plastic zak. Dit is dus waarschijnlijk zo’n dakloze, die het gemunt heeft op geld en kleine zaken, of tips doorgeeft aan de grotere inbrekers. Sinds die dag hou ik mijn poortdeur in ieder geval zoveel mogelijk gesloten, ook al is het de hele dag een komen en gaan van kinderen. You’ll never know!