Soms komen er weer
beelden terug die zo komisch zijn dat de tranen weer opnieuw in je ogen
springen. Niet voor Jan overigens, die in dit geval de slachtofferrol heeft.
Hij was aan z’n voet
geopereerd en was met z’n gipspootje aan huis gekluisterd. Hij vermaakte zich trouwens
prima thuis, maar had één probleem. Hij moest regelmatig een boodschap doen,
dat heette “1 pakje Camel-filter”. En omdat ik ook toen nog de hoop had dat hij
eens zou stoppen, wilde ik niet meewerken aan deze nicotine-verslindende
verslaving.
Liggend op de bank veerde
hij opeens op. Hoorde hij nu de bel van de SRV-wagen? Zo snel hij kon werkte
hij zich naar buiten, het straatje uit, de parkeerplaats over, de hoek om. Waar
hij tot z’n grote frustratie moest constateren dat dit sprintje op krukken voor
niets was geweest. De SRV-man had z’n bel alweer opgeborgen en voor z’n neus het
pedaal ingetrapt. Met een blik in z’n achteruitkijkspiegel had hij kunnen
ontdekken dat er iemand achter hem op de stoep met een kruk in de lucht stak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten