Buurtbewaker

Sociale controle is misschien een vies woord, maar het is toch prettig als de buren zonder bemoeizuchtig te zijn tijdens je vakantie een oogje in het zeil houden. Zo heb ik met de overburen een leuke sleutelrelatie. Naast dat we een sleutel van hen hebben voor “je weet het niet”, zag ik een tijdje geleden, terwijl ik in de keuken bezig was, dat hun sleutelbos nog in de schuurdeur bungelde, terwijl ze niet thuis waren.

Niet lang daarna hadden ze mij tuk, want ook ík had de sleutel in de deur laten zitten en kreeg die terug met een vette knipoog. Nu verzorg ik hun poes en in m’n loopje van hun voordeur naar de mijne test ik voor de grap of ze ‘m misschien vergeten hebben op slot te doen. En ja hoor! De schuurdeur gaat gewoon open! Met aanwijzingen van onze gemeenschappelijk huishoudelijk hulp weet ik waar die sleutel te vinden is en kan de deur veilig op slot doen. Ik kan het niet laten een SMS-je naar ze te sturen om te zeggen dat ik “zo vrij was geweest de schuurdeur op slot te doen” en niet lang daarna krijg ik een berichtje terug “waar zouden we zijn zonder jullie”.

Terwijl ik ‘s middags de auto op de parkeerplaats parkeer zie ik dat het palletje van de autodeur van een andere buurvrouw die nu op vakantie is, omhoog staat. Hoewel ik ook haar huissleutel heb, wil ik niet haar huis binnendringen op zoek naar de autosleutel. Via haar ex-man (waarvan ik het telefoonnummer nog had bewaard) krijg ik het mobiele nummer van haar vriend. Ik spreek in en vraag haar terug te bellen. Als Jan er van hoort, zegt ie: “dan doe je toch gewoon het palletje omlaag en de deur weer dicht”. “Hè, stom, helemaal niet aan gedacht!”, denk ik. Wanneer ze even later terugbelt, kan ik dus zeggen dat de deur alweer op slot zit. “Bedankt, hoor” en als ik haar vertel dat ik vandaag nog meer heb gered, wordt ik een echte “buurtbewaker”!

Eind van de middag vind ik tussen de folders een envelop van Politie Hollands Midden “voor de bewoners van dit pand”. Dat kan dus niets ernstigs zijn. Ze vragen politievrijwilligers. “We zoeken mensen, het liefst met een flinke dosis werk- en levenservaring, Vrouwen en mannen met een baan, misschien wel met een gezin met opgroeiende kinderen, die naast en na hun gewone werk de veiligheid in hun woonomgeving willen bevorderen. Die op een bijzondere manier iets voor hun gemeenschap willen betekenen. Bent u misschien één van deze mensen?”

Ja, ik ben één van deze mensen! Maar nee, ik hoef niet zo nodig een politievrijwilliger te  worden die na een gedegen opleiding wordt ingezet om samen met beroepsfunctionarissen te surveilleren of assisteren bij speciale activiteiten. Ik hoef geen “bescheiden jaarlijkse uitkering, een urenvergoeding en een kledingtoelage. Ik doe het gratis en voor niks in de hoop dat zij ook een beetje op “het mijne” letten.