Kouwe kant

Hij zei dat het allemaal broers van hem waren. Ja, ja, dacht ik. Maar opvallend was wel dat ze alle zes op elkaar wachtten bij de dienstuitgang voordat ze vanuit hun vakantiewerkbaantje naar huis fietsten. Dat doen gewone jongens niet.

Bij de eerste kennismaking met zijn ouders kende ik de broers dus al en dat scheelt.

Wat wel onhandig was, was het feit dat ik als een verzopen kat binnenkwam en direct gehuld werd in droge kleren van Jan. Zijn moeder ontfermde zich gelijk over mijn kleren. Het ijs was gebroken…. althans…

Ik had een goed gevoel gehad over de avond, had lekker gepraat met z’n vader met de  jeneverfles onder z’n stoel. Over het katholieke geloof, de maagd Maria…… mijn favoriete discussie-onderwerpen op dat moment. De jongens zaten stil op de bank te luisteren met ma’s benen op schoot, totdat ze naar bed moesten. Pas ver over twaalven fietste Jan mij naar huis. Hij maakte me duidelijk dat ik een beetje moest oppassen met wat ik zei en dus niet zomaar alles kon zeggen bij hem thuis. Het was drie kwartier fietsen naar mijn huis en voor hem betekende het ook weer drie kwartier terugfietsen door de koude zwarte nacht. Als dat geen liefde is…………….

Het was één van die keren daarna dat Pa mij waarschuwde dat mócht ik zwanger raken, het altijd MIJN schuld zou zijn. Ik was hiervan behoorlijk overdonderd. Over gezamenlijke verantwoordelijkheid wilde hij in deze zaak niets weten. Om zijn bezorgdheid weg te nemen vertelde ik dus dat ik al een aantal jaren de pil slikte (in verband met hevige ongesteldheid). Nu was het hek helemáál van de dam! De pil werd letterlijk en figuurlijk als een “vrijbriefje” gezien.

Later begreep ik dat hun oudste dochter nog niet zo lang daarvoor, net op kamers, zwanger was geraakt. Dit had diepe wonden nagelaten voor het hele gezin en ik was nu het eerste meisje dat daar ten tonele verscheen. Ze wilden het allemaal niet weer meemaken.

Er was nog iets. Ik was een “vreemde”, iemand van buiten, met andere denkbeelden en dat kan bedreigend zijn voor ouders die hun kinderen de goede kant op willen sturen. Ma was dus bang haar kinderen kwijt te raken, bang voor verkeerde invloeden.

Gelukkig volgden er een aantal maanden later andere vriendinnen, waardoor de aandacht een beetje van mij was afgeleid.

Inmiddels zijn we 23 jaar verder. Z’n ouders hebben een grote verandering doorgemaakt. Dat moest ook wel, anders waren ze hun kinderen “kwijtgeraakt” die, zoals de meeste kinderen, eerst wilden samenwonen. Toch kan ik hun grapje over hun logeerbed dat ze het “dekbed” noemen, nog steeds niet waarderen. En zo geloven ze nog steeds niet dat je samen in één tent kunt liggen zonder HET te doen! Over normen en waarden gesproken.