Ik geef ze beiden een spuitje, net als BA
van het A-team voor het vliegen, en als ze weer ontwaken kijken ze verrast op
van hun prachtige nieuwe huis. Het is natuurlijk een gelijkvloerse woning, van
alle gemakken voorzien, niet te groot en dus goed te onderhouden, met aardige, gelijkgestemde
buren, een alarmsysteem, concierge ….. en van de hele verhuizing er naartoe
hebben ze helemaal niks gemerkt. Ze hoefden zelf niet te behangen, te verven en
in te richten. Ze voelen helemaal geen stress van het in- en uitpakken van dozen
of gesjouw met kostbare spulletjes. Eigenlijk zijn ze hun oude woning al weer
lang vergeten. Zo ziet m’n droom eruit. Want ik weet (bijna) zeker dat wanneer
ze de gok wagen om te verhuizen en ze er eenmaal zitten, ze tegen elkaar zeggen
dat ze dit veel eerder hadden moeten doen.
Jaren geleden bood ik al aan ALLES voor hen
te regelen als ze besluiten te verhuizen. De folder met plattegrond van de
nieuwe seniorenflats, dichterbij het centrum en de kerk, wordt al gauw terzijde
gelegd, want “de linnenkast past er niet in”. Het vrijblijvende
inschrijfformulier om in ieder geval op de wachtlijst te komen voor een
seniorenwoning blijft oningevuld. Het heft geen zin, ik moet er mee ophouden om
ze steeds te “bewerken”. Waar maak ik me druk om als ze zelf niet weg willen?”
Er wordt een stoeltjeslift gemaakt op de
trap naar de eerste verdieping, voor ma met haar slechte knieën. Maar meest van
tijd gebruikt ze gewoon de trap, die nu wel erg smal is geworden door de
traplift. Door de draaiing van de trap zijn de traptreden op het nog te belopen
gedeelte niet dieper dan tien centimeter. Dit is dus wachten tot ze een keer
naar beneden valt (met alle gevolgen van dien).
De gezondheidssituatie van pa verslechterd
wanneer hij wordt getroffen door een herseninfarct. Hij kan z’n ene hand en
been niet meer gebruiken. Na vier dagen tobben thuis en ze beiden “aan het eind
van hun latijn zijn”, wordt hij ter revalidatie opgenomen in het verpleeghuis.
Nu, na een jaar, werken ze aan een terug-naar-huis-plan. Over een paar weken
gaat het gebeuren. Er moeten alleen nog een paar aanpassingen in huis gedaan
worden, zoals het verwijderen van drempels of plaatsen van drempelhulpen, wat
beugels. Maar voor een goede toegankelijkheid, moet eigenlijk ook de pui achter
worden vervangen door bijvoorbeeld een schuifpui. De onderkastjes in de keuken
moeten in ieder geval aan één kant worden verwijderd om de draai met de rolstoel
te maken. En dan maar hopen dat hij tegen die tijd vlekkeloos van het
trapliftstoeltje af kan komen en niet door het trappegat naar beneden valt. Maar goed, dat is fase twee.
Natuurlijk moet hij dan wel z’n rolstoel en
net aangemeten electrische rolstoel voor buiten weer inleveren, om die dan weer
via de eigen WVG-aanvraag te bemachtigen. De thuiszorg kan worden uitgebreid,
maar de druk op ma om hem te helpen in huis wordt natuurlijk groot. En het zal
niet meevallen alles zelf te moeten doen als je gewend bent geraakt om met het
indrukken van de rode knop geholpen te worden. De hulp thuis is een vrouw van
bijna 78 jaar, die soms een vergeetachtig is, last heeft van haar knieën, hand
en een beetje staar. Maar goed…. Daarnaast verwacht je natuurlijk dat hun elf
kinderen als een team spontaan bijspringt, maar in werkelijkheid hopeloos
verdeeld is en een goede, door allen gerespecteerde coordinator mist. Ik hou
m’n hart vast, en met mij ook veel anderen. Zelfs degenen die met pa en ma de
besprekingen voeren in het verpleeghuis, zeggen achter hun rug om dat ze hen
het liefst in een verzorgingshuis zien. Maar ze moeten daar zelf maar achter
komen door eerst te tobben in hun eigen woning. Het voelt als “ze in hun eigen
sop gaar laten koken”. Wie neemt ze nog in bescherming tegen zichzelf? Ok, de
beste leerschool is de eigen ervaring, maar om daar nu eerst een huis voor te
verbouwen……gaat toch wel een beetje ver.
Vandaag zie ik een leuke, zelfstandige
woning, te koop maar ook te huur, direct beschikbaar en betaalbaar, wel klein
maar gelijkvloers, met een net gerenoveerde badkamer, toegankelijke keuken, mooie
parkachtige omgeving, dichtbij het verzorgingshuis en verpleeghuis. Morgen, na
ons bezoek aan het ziekenhuis, zal ik ma langs deze woning loodsten. Dan kijken
we even door de ramen en bellen misschien bij de buren aan om te vragen of het
hier lekker wonen is ……
Geen opmerkingen:
Een reactie posten