Ik kom het winkelcentrum uit en voor mij
loopt een moeder in een lange traditionele jurkjas met een baby in de maxi-cosi
op wieltjes. Daarnaast huppelt een vrolijk kleutermeisje in spijkerrokje de
trap op en af. Mensen die ons tegemoet komen kijken een beetje verschrikt op.
Terwijl ik haar inhaal, hoor ik haar met een jonge stem in goed nederlands zeggen
dat “mama, echt wel op haar wacht beneden”. Ik draai me even om en schrik ook. Haar
hele gezicht is bedekt met uitzondering van een klein spleetje, waardoor ze kan
kijken. Het is eigenlijk de eerste keer dat ik zoiets zie en ik vind het heel
confronterend.
Wie zit daar onder? Waarom wil ze geen
contact maken met ons terwijl ze zo overduidelijk wél deel uitmaakt van onze
samenleving. Ze ziet alles, doet alles, maar haar wereld blijft voor ons
verborgen.
Dat er hoofddoekjes of kruizen worden
gedragen vind ik helemaal prima, maar laat in ieder geval het gezicht
herkenbaar blijven. Want het is wel zo handig om te weten hoe onze medemens er
uitziet als het aankomt op integratie, acceptatie en respect.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten