Met blote voeten

De ergste tijd lijkt voorbij, de dwarse buien van mijn peuterzoon van ruim 3 jaar. Had ik haast, bleef hij stilstaan. Wilde ik rechtsaf, wilde hij linksaf. Als zoonlief weer ‘ns languit midden op de stoep ging krijsen, liep ik alvast een stukje door en wachtte ik af. Gelukkig herkende veel langslopende moeders de situatie en lieten hem, een beetje glimlachend, gewoon liggen. Je zou verwachten dat zo’n jochie zich zorgen gaat maken als z’n moeder uit het zicht verdwijnt. Maar nee hoor, hij bleef rustig liggen of staan wachten tot er iets zou gebeuren. Het dreef me soms tot wanhoop. Dus teruglopen, een behoorlijke tik uitdelen en onder m’n arm meeslepen. Ja, ik weet, “slaan mag niet”. Nou, pak me maar op! Afleiden hielp niet, hij hoorde me niet eens!. Ik las in mijn favoriete boek “En als we nou weer eens gewoon gingen opvoeden” (G.Feddema/A.Wagenaar) dat dit gedrag ontstaat uit machteloosheid en frustratie en dat het kind daarom getroost moet worden. Maar ja, troosten was wel het láátste dat ik zou doen. Ik ga hem toch niet belonen voor dit ongewenste gedrag! Maar ik heb me er overheen gezet. Wanneer hij weer niet mee wil lopen, streel ik even z’n wang, aai ik over z’n bol, en inderdaad, vaak klampt hij zich dan aan mij vast en ontspant hij zich langzaam.

Verder ben ik nu wel aan het trainen om m’n stem laag te houden, rustig te spreken, goed in de ogen te kijken en te verwijzen naar een soort van “naughty-plek”, om de boel niet te laten escaleren. Een handicap zijn wel z’n andere moeders (4 zussen) die op hun éigen manier een einde aan de situatie willen maken of mij zeggen, 9 jaar oud,  “dat ik het helemaal verkeerd aanpak”.

Hoe deden m’n ouders het? Ik weet dat m’n vader dreigde dat ik anders “met m’n blote voeten naar bed” moest. En gek genoeg, haalde ik het dan ook écht niet in m’n hoofd om tegen te sputteren. Het dreigement, hoe onbenullig ook, had z’n effect. Maar…..  mijn kinderen zouden me nu waarschijnlijk vierkant uitlachen om zo’n strafmaatregel.