Vrij!!

Ik huppel bijna door het huis. Zet de radio op een zender die ik zelf uitkies. Ga naar de wc zonder dat er aan de deurklink wordt getrokken en kan rustig de was ophangen zonder te moeten uitleggen waar ik ben en wat ik aan het doen ben. Mijn kinderen zijn naar de basisschool en ik ben vrij!! Voor allemaal werd het hoog tijd. Zij waren er echt aan toe om naar de grote school van hun zussen te gaan en ook ik was er echt aan toe om weer mijn eigen gang te gaan. Het enige dramatische tafereel dat ik bij deze “scheiding” heb meegemaakt is dat mijn zoon na de tweede wenochtend niet meer naar huis wilde en zich bij de ingang van de school op de grond storttte. De uitgaande leerlingen moesten met een boog om hem heen lopen en de juffen vroegen mij ongerust wat er aan de hand was. “Tja, jullie hebben het hier veel te leuk gemaakt! Andere moeders zijn bang dat hun kind weer direct mee naar huis wil, maar die van mij wil niet meer naar huis toe!”  Eigenlijk heb ik het de afgelopen week nog te druk gehad met wassen, boodschappen en opruimen om echt “leuke” dingen te doen. Maar goed, dat komt nog wel, daar zorg ik wel voor. Vooralsnog vind ik het ook helemaal niet erg om die hele grote berg strijkgoed onder handen te nemen, terwijl ik geniet van de rust in huis.

Voel ik me niet schuldig omdat ik blij ben dat ze naar school gaan? Nou, nee.

Heb je geen heimwee naar de tijd dat ze nog thuis speelden? Nou, nee, misschien later….

Ik sta ze weer op tijd op te wachten bij de school en ontmoet hun blije, opgetogen gezichtjes “het was wéér leuk geweest vandaag op school!” en oh, wat voelen ze zich groot (en vrij!). Dus geen scenes, het is goed zo!