Geen gezwam

Sinds een jaar hebben we een buurtvereniging met de voor de Paddestoelenbuurt zo toepasselijke naam “Geen gezwam”. Samen staan we sterk en vechten we tegen de hondenpoep, meer parkeerplaatsen, veilige straten en meer speelgelegenheid.

Eerder had ik me druk gemaakt over de ongelijke kruisingen op ons quasi veilige woonerf met hoge begroeiing. Hierdoor konden kinderen op een 12-inch-fietsje geen auto’s zien aankomen en nog belangrijker automobilisten hen ook niet. Zoals vele andere gemeente werken ook hier de ambtelijke molens langzaam, maar na een jaar werd het snoeiingsbeleid voor deze storende bossages aangepast van 60 cm naar 30 cm hoogte.

Ook had ik een hek laten plaatsen, zodat fietsers en bromfietsers niet met veel snelheid het speeltuintje konden doorkruisen en kinderen ondersteboven konden rijden.

Dit speeltuintje werd zo’n 7 jaar geleden nog net door mij gered van de ondergang door met 10 andere ouders het onderhoud van het speeltuintje op ons te nemen. En nu, in december vorig jaar gebeurde het. De paardenwip en draaiton werden zomaar weggehaald, omdat zij waren afgekeurd. Alleen de wipkip en de beugels van de draaiton stonden er nog. Er kwam niks anders voor terug, want het speelruimteplan van de gemeente bestempelde deze plek sinds kort als “informele speelplek” (lees: lucht en stoeptegels).

Ik nam nu dus contact op met onze buurtvereniging over dit speeltuintje en zei dat ik wel mee wilde praten hierover. “Oh, je wilt lid worden van onze Speeltuincommissie?”

Nou, ja, uhm, misschien. “Kom naar onze nieuwjaarsborrel, dan kunnen we kennismaken”.

Er waren 20 mensen, die van het bestuur, de penningmeester, de commissie Groenvoorziening, de commissie Veiligheid, de Feestcommissie én de Speeltuincommissie. Er werd getoast op alle resultaten. Wat geweldig, die 3 fietsjes, de balk, de wipkip en duikelrek bij het parkje! Een flesje wijn voor ons 50^e lid!

Ik zocht de 2 speeltuindames op. Weet je wat? We wachten even de presentatie van de buurtenquête af van half februari, daarna maken we samen een afspraak. Die keer was de opkomst weer hetzelfde als van de Nieuwjaarsreceptie, maar nu aangevuld met potentiële gemeenteraadsleden die zieltjes wilden winnen. Mijn buurtjes zag ik er niet. Ik sprak kort met één van de speeltuindames, de andere was er niet. “Ja, we spreken elkaar nog wel”. Deze week, een maand later, wil ik nou wel een afspraak maken met ze en ik geef een aantal tijden door dat ik beschikbaar ben. Krijg ik een mailtje terug dat de ene speeltuindame is afgehaakt, de andere blijkt op vakantie te zijn.

Ik ben het zat en wil niet langer wachten. Ik stuur een mailtje naar de voorzitter, dat ik onder het motto “Geen gezwam” nu zelf rechtstreeks contact ga opnemen met de betreffende ambtenaren van de gemeente om opheldering over de toekomst en mogelijkheden van ons speeltuintje. Ik krijgt snel bericht terug. Ze wenst me veel succes bij m’n éénmansactie, maar ziet me dit natuurlijk liever doen als speeltuincommissielid. Misschien kunnen we een afspraak maken dan kunnen we hierover “van gedachten wisselen”. Bah, wie is hier nu aan het “zwammen”?