Reünie

De ingang met de fietsenstalling van het lyceum ziet er nog hetzelfde uit constateren m’n broertje (14 maanden jonger) en ik als we voor de reünie de school inlopen. Toch alweer zo’n 23 jaar geleden dat ik afscheid nam van deze school. Eigenlijk was het gewoon een ordinaire leerfabriek met zo’n 1700 leerlingen. Het verschil met nu is de bebouwing eromheen; de noodgebouwen zijn eindelijk vervangen door permanente bouw en er is een apart onderkomen gemaakt voor de brugpiepers inclusief eigen ingang en fietsenstalling. Eigenlijk wel goed om die twaalfjarigen een beetje te beschermen tegen het massale onderwijsbolwerk. Er verandert al genoeg in zo’n eerste jaar! Niet alleen die zware schooltas, de volle agenda voor zo’n 14 vakken, maar ook de puistjes, de eerste ongesteldheid en eerste bh.

Die eerste 3 jaar vond ik de school best wel stressy. Ik was onzeker, kreeg ook nog ‘ns een bril en maakte me druk of ik m’n huiswerk wel goed geleerd had. Ik loop door de gang waar we in de pauze altijd tegen de verwarming aan zaten om onze kleffe boterhammen op te eten met (te) hete chocolademelk uit de machine, totdat die harde bel weer ging. Ik denk dat ik pas in 4 Havo een beetje los kwam. Eigenlijk heb ik een dramatische val meegemaakt van 2 VWO met latijn, naar 3 VWO, naar 4 HAVO en in 5 HAVO zelfs nog een jaartje blijven zitten (het laatste jaar waarin je nog alle vakken moest overdoen!). Ik loop door de menigte, kijk alle mensen aan en lees bijna alle naamkaartjes, ik word er bijna duizelig van. Veel mensen ken ik nog wel van gezicht. Wel grappig, eindelijk ontdek je nog steeds “het kind” in elk gezicht, ook al zijn er rimpels ontstaan, is het hoofd wat kalend of het lijf wat meer gezet. De docent Maatschappijleer van toen heeft een dik gezicht gekregen en zit nu in het managementteam, de conrector van toen die nu toch wel zo’n 75 jaar zal zijn zie ik nóg staan onder aan de trap om de te-laat-komers op te vangen en mee te nemen naar z’n hok voor registratie. Dan de enorm knappe nieuwe gymleraar die helaas wel tot de zware kerk behoorde en nu ook grijs is en de al wat oudere gymleraar die, zoals bij iedereen bekend, altijd veel te lang bleef rondhangen in de dameskleedkamer, de viezerik. Ik zie de grappige Aardrijkskundeleraar met z’n grote haviksneus die de brugpiepers de stuipen op het lijf jaagde. En dan komt Jan, de docent Biologie lachend naar me toe, “mijn eerste mentorkindje!” roepend. Wij waren inderdaad z’n eerste klas waar hij mentor van was en hij vertelt van de klassenavond die we in een lokaal hadden georganiseerd en dat we 1 biertje voor hem hadden gekocht en stoelen voor hem en z’n vrouw hadden klaargezet. Zo schattig! Voor het eerst gingen de jongens en meisjes onder gedimpt licht samen schuifelen en ik weet nog hoe spannend ik dat vond. Zo was er ook een feest geweest in Elst waar een meisje uit de klas voor het eerst een bh zou aantrekken. Natuurlijk wilde ik weten of dat inderdaad het geval was en door de harde muziek (en dus gebarentaal) zochten m’n vingers naar haar bh-bandje op de schouders…. waarbij ik toch een hengst kreeg! De brugklas had een leuke samenstelling: alle meiden van mijn lagere school, aangevuld door alle jongens van een klas uit Rhenen en een aantal van de School met de Bijbel uit Elst. De meiden waren groot en de jongens voor een deel nog hele kleine jongetjes. Goede herinneringen kwamen boven aan de danslessen met Huub voor brons die in de kuip gegeven werden, in de tweede of derde klas.

Ik loop bij de rokers buiten in het donker nog te speuren naar bekenden en mag van twee jongemannen horen dat ik er nog “lekker” uitziet. Ik ken ze niet, maar het blijkt dat ze een jaar eerder eindexamen hebben gedaan. Ik kan het niet nalaten met een beetje trots te zeggen dat ik wel 5 kinderen heb en daar staan ze toch wel van te kijken.

Dan het spannendere gedeelte….. In de aanloop van de reünie kon je je registreren op de website en dus bekijken wie er zouden komen. Mijn oog valt op een naam die ook zeker in m’n dagboek is opgenomen na een leuk examenfeest. We hebben namelijk een hele nacht gezoend. Ik had een groene tuinbroek aan waarvan de twee knopen bovenaan niet zo makkelijk te openen waren en nadat hij daar wat aan gefrunnikt had zei ik “Joh, laat toch zitten!” Nu moet ik er enorm om lachen, maar toen was dat voor mij toch echt nog een stap te ver. Het zal in ieder geval een preutse indruk hebben achtergelaten. Niet lang daarna hebben we weer een keer gezoend op een feestje, maar daarna zag ik hem nooit meer. Tot nu! Op z’n vraag wie hem kon overtuigen om op de reünie te verschijnen, mailde ik dat ik het leuk vond hem weer ‘ns te zien. Tot m’n verrassing herkende hij mij nog en bleven we veel heen en weer mailen. We hadden elkaar nu al meer “gesproken” dan toendertijd. Het weerzien met Hans was echt leuk. M’n herinneringen gingen weer terug naar toen ik 17 jaar was. En de grap is …. de ander kent jou niet anders dan van “toen”. Eigenlijk wil ik de herinnering nog verder ophalen, wil ik de zoenen voor even weer opnieuw proeven, maar dat kan niet,  ze zullen nooit meer hetzelfde zijn. Ik verlang weer naar de onbevangenheid van toen, de toekomst nog voor me, zo blanco als ik tegenover alles stond, zonder grote verantwoordelijkheden, kijkend hoe de avond zou aflopen en je niet hoeven te verantwoorden tegenover anderen. Tijdens het hapje eten met nog een schoolgenoot erbij mijmeren we nog een beetje na, vertellen we elkaar over onze partners, kinderen, bevallingen, opvoeding, ziektes en ook de plannen om als veertiger “het roer om” te gooien, op zoek naar een nog bevredigender manier om geld te verdienen én gelukkig te zijn. Hoe was ons leven gelopen als we andere keuzes hadden gemaakt, als ik geen wiskunde in m’n pakket had genomen of wanneer de knoopjes van m’n tuinbroek wél los waren gegaan? We nemen weer afscheid (misschien houden we contact of zien we elkaar weer over 15 jaar), stappen in onze eigen auto en rijden weer terug naar ons eigen leven.