Valentijn

Ik ving het op, zittend op de wc.

Het pastte mooi in de palm van mijn hand.

Dat zoiets kleins zo nadrukkelijk aanwezig had kunnen zijn.

Mijn buik voelde al enorm en de hormonen gierden door m’n lijf.

Die ochtend, net voor een vergadering buiten de deur, ontdekte ik op de wc een beetje bloedverlies. Toen ik het niet vertrouwde en later nog eens ging checken, bleek het erger te worden. Ik pakte m’n tas en zei dat ik weg ging. “Ach, mijn vriendin heeft dat ook een keertje gehad, niks om je druk over te maken, hoor. Dit is zeker je eerste kindje?”. “Nee”, zei ik, “m’n vierde”. Het werd stil.

In de auto gebruikte ik voor het eerst m’n mobiele telefoon, om het ziekenhuis te bellen dat ik eraan kwam. “Oh, een bloeding, dat komt wel vaker voor, mevrouw. Voor morgen staat er toch een eerste controle gepland….?”

Even maandverband gehaald en ik ging op kantoor aan het werk. Lieve collega’s wilden me toch het liefst naar huis zien gaan en dat deed ik dan maar. De buikpijn werd ook steeds erger en ik deed een plastic zak op de autostoel. Je weet maar nooit.

Uitgerekend vandaag was Jan thuis aan het leren voor een examen, de oppas speelde beneden met de kinderen. Ik naar bed, met één van de kraammatrasje onder m’n billen die ik nog had bewaard. Jan kwam regelmatig kijken en verving de matrasjes. Toen ik iets voelde aankomen, ging ik snel naar de wc. Hield m’n hand eronder en  …… ik ving het op, zittend op de wc. Het enige dat ik toen dacht was: “Dat was het dan…”

Ik legde het naast me in de badkuip. De huisarts werd gebeld. Als ik het gevoel had dat “alles” meekwam, hoefde ik niet naar het ziekenhuis, en …. we konden het als we dat wilden zélf begraven ofzo. We rolden het in een oud t-shirt en legden het op een koele plek. De meisjes en de oppas werden geïnformeerd. Het baby’tje dat we zouden krijgen was doodgegaan in mama’s buik.

De volgende ochtend, toen ik alleen in huis was, rolde ik het t-shirt uit. Wat een wondertje eigenlijk, vingers en teentjes zaten er al aan en …. een voorzichtige tekening van de balzak. Het was een jongetje! ’s Middags hielden we een kleine ceremonie in de tuin, het opgerolde witte t-shirt wordt begraven. De meiden waren niet meer te houden en renden daarna direct naar buiten: “We hebben ons broertje begraven!”.

Gehuild heb ik eigenlijk pas twee weken later, boven m’n borduurwerkje voor het tweede neefje dat deze maand geboren was.

Ik wilde mijn kindje een naam geven, het was er écht geweest, een klein monumentje en iedereen die wist hoe blij ik met deze zwangerschap was, mocht nu ook weten van mijn verdriet. Verdriet …… om wat niet is geworden!   

Het werd een mooi kaartje met een vlieger…..

Vanaf het moment dat we wisten

dat je zou komen, hoorde je bij ons.

Helaas moesten we op 11 januari 2001 al,

na 15 weken, afscheid van je nemen.

Nog veel te vroeg en te klein

om geboren te mogen worden.

We zullen je nooit vergeten.

Je hebt een plaatsje in ons hart gekregen.

Dag lieve Valentijn

We hadden met elkaar afgesproken dat we drie pogingen zouden wagen voor een zwangerschap. Maar dit was wel een hele slechte afsluiter.

Ik maakte een afspraak voor een informatief gesprek in het ziekenhuis. Toen die datum dichterbij kwam, wist ik het zeker … ik wil doorgaan…voor een nieuwe zwangerschap.

De tweede poging was weer raak en nog wel een tweeling, een meisje en een kereltje!

Zo was het goed.