Plascircus

Het is een schot in de roos, dat boek dat C. van Sinterklaas op Jan’s werk heeft gekregen. Het heet “Kleine Aap’s Grote Plascircus” met een groot poep-pies-gehalte en dus succes verzekerd. Mijn enthousiasme is inmiddels iets getemperd, maar dat komt zo wel.

Kleine Aap had een piemeltje.

Hij liet het zien aan Apelien.

“Ik kan heel goed plassen”, zei hij.

“Ik denk dat ik een circus begin”.

Kleine Aap zette een circustent op.

“Ik kan ook plassen”, zei Apelien.

“Mag ik meedoen?”

“Nee”, zei Kleine Aap.”Ik kan het beste plassen van iedereen.

Maar als ik optreed, mag jij er wel een beetje bijstaan”.

Vanaf die dag trad Kleine Aap op in Kleine Aap’s Grote Plascircus.

Apelien stond er een beetje bij.

Alle dieren uit de buurt kwamen kijken.

“Hooggeëerd publiek”, zei Kleine Aap. “Een twee drie…”

En toen plaste hij.

“Bravo!” riepen de dieren. “Knap geplast, Kleine Aap”.

Elke voorstelling deed Kleine Aap een nieuw kunstje.

Hij plaste heel ver.

Hij plaste heel hoog.

Hij plaste op één been.

En hij plaste met losse handen vanaf een stoel.

Toen had Apelien er genoeg van. Ze wilde er niet langer een beetje bijstaan.

Ze wilde meedoen!

Kleine Aap zette de stoel op een tafel.

Als hij daarop klom, kon hij heel ver naar beneden plassen!

“Zeg, Kleine Aap”, zei Apelien.

“Heb jij míjn piemeltje al gezien?”

Kleine Aap bekeek Apelien eens goed.

“Je piemeltje is weg”, zei hij.

“Wil je hem zoeken?” vroeg Apelien.

Kleine Aap begon meteen te zoeken.

Kleine Aap zocht hier ….

En daar….

En daar….

En hier. Hij zocht het hele circus af. Maar Apeliens piemeltje vond hij niet.

Het publiek lachte. Eerst zachtjes. Maar toen steeds harder.

“Waarom lachen jullie nou? zei Kleine Aap.

“Het is niet leuk! Apeliens piemeltje is weg!”

“Gefopt! riep Apelien. “Ik heb geen piemeltje!”

“Maar dan kun je niet plassen!” riep Kleine Aap uit.

“O nee? zei Apelien. Ze klom op de stoel die op de tafel stond en zei:

“Hooggeëerd publiek! Een twee drie…”

En ze plaste.

“Zonder piemeltje!” riep Kleine Aap. “ Dat is knap!”

“Zonder piemeltje!” riepen alle dieren. “Dat is knap!”

Vanaf die dag traden Apelien en Kleine Aap samen op.

En ze konden allebei het beste plassen van iedereen.

Mijn Kleine Aap is gelukkig net voordat hij naar groep 1 ging zindelijk geworden (op een paar ongelukjes na). Ik heb hem geleerd op de wc-bril te zitten, net zoals papa, anders komen er spetters op de bril enzo. Mijn Apelientje doet dat natuurlijk ook.

Maar nu is hij enthousiast gemaakt en wil ook met een grote boog de plas in de pot mikken en Apelientje wil boven op de stortbak zitten om van daaruit de plas met een boogje in de pot te storten. Met veel overredingsdrang lukt het me ze “gewoon” te laten plassen. “Knap, hoor!” zeg ik dan, net zoals in het circus.

Ik zit ‘s avonds op de wc boven. Grote Aap komt binnen, loopt naar me toe en maakt met een grote grijns zijn gulp open…………