Vetschort

Vanuit m’n stoel bij het subtropisch zwemparadijs van Center Parcs ontdekte ik tot mijn grote tevredenheid vele lotgenoten. Natuurlijk lieten die zwangerschappen, waaronder twee tweelingzwangerschappen, ook bij mij z’n sporen na. Niet dat ik dat erg vond, hoor. Ik vond het fantastisch dat ik uiteindelijk zwanger werd en kinderen kreeg, al moest ik er bij wijze van spreken de rest van m’n leven uitzien als een olifant.

Maar het was natuurlijk jammer dat de broeken een maatje groter moesten. Dat je je buik moest verhullen, hopende dat je niet weer spontaan gefeliciteerd zou worden met je nieuwe zwangerschap. Dat je buik een beetje flapte bij het rennen, je een corrigerend zwempak droeg in plaats van een bikini en je jezelf niet zo goed meer van onderen kon zien. Het kon niet missen of mijn oma’s met 10 en 15 kinderen hadden hier ook mee van doen gehad.

De BBB (lees:Billen-Buik-Benen)–trainingen konden niet helpen om de overtollige huid strakker te maken en mijn gedachten gingen toch in de richting van een ingreep die de “kwab” zou laten verdwijnen en mij weer het figuur zou geven van jaren terug.

De huisarts adviseerde me te wachten met eventuele ingrepen totdat de jongsten zelf konden lopen, want je mag zo’n 8 weken niet tillen enzo. Het zou een “cosmetische” ingreep worden en dus voor eigen rekening, want om vergoed te krijgen moest je leven op dit moment echt een “hel” zijn en je moest helemaal de weg kwijt zijn geraakt plus je gevoel voor eigenwaarde. Ik kwam op een wachtlijst van minstens 1 jaar, maar na dat jaar bleek de chirurg mij niet meer te kunnen helpen in het ziekenhuis (afspraken over kortere wachttijden?), maar wel in de privekliniek waar hij parttime opereerde.

Zo kwam ik terecht in de mooie wereld van Schumacher, en ik kon er tot mijn verrassing binnen 3 weken terecht!

“Make me beautiful!” dacht ik natuurlijk, heerlijk bijkomen en verwend worden in zo’n kasteeltje…… Eind vorig jaar was het zover! En ik moet zeggen dat ik erg tevreden ben met het tussentijdse resultaat. Tussentijds, want het kost nog een aantal maanden voordat het beoogde eindresultaat behaald wordt en alle zwellingen helemaal zijn verdwenen.

In deze wereld waar iedereen perfect en mooi wil zijn en van een lelijke eend een zwaan wordt gemaakt, wordt voor deze buikwandcorrectie in de volksmond toch gewoon gesproken over een “vetschort”, en dit brengt je weer terug op aarde. De plastische chirurg gehuld met vleespetje tekent ook hier gewoon met viltstift op je buik waar er gesneden moet worden en de grote vleesverwerkende industrie doet z’n werk. Mijn rode satijnen pyama bleef opgevouwen, want ik sliep gewoon in m’n operatiehemdje. Zonder uitslapen mocht ik na een voorspoedige operatie de volgende dag om 9 uur gewoon naar huis. Het herstel ging eigenlijk heel prima en mijn man en kids waren heel behulpzaam.

Ik zie mijn buik in de spiegel en ben (al) heel tevreden. Ik kijk naar mijn gezicht.

Zie ik het goed dat mijn rechter ooglid een beetje gaat hangen?

Zijn die ingrepen dan toch verslavend?