Onze skivakantie in
Tsjechië blijkt ondanks de slechte sneeuwvoorspellingen een groot succes. We,
dat wil zeggen met name de kinderen, kunnen 4 dagen skiën. Wij, ouders, blijven
bij het skiklasje van de jongsten van 4 jaar. Enthousiast moedigen we ze aan
met PIZZA, SPAGHETTI KOKEN, KAAS-KETCHUP, verwijzend naar de verschillende
skibewegingen om te leren remmen, rechtuit te gaan en vaart te maken en de
stap-sluitbeweging haaks op de helling om omhoog te klimmen (als de
Pinquin-stap niet gaat).
De lessen worden afgeleid
en onderbroken door de komst van Broem-Broem de knuffelbeer, Toetoe de Pinquin
en een Mexicaantje waar ik de naam niet meer van weet. De kleintjes vinden ze
geweldig en krijgen ook nog wat lekkers van deze knuffelvrienden. Onvermoeibaar
gaan de skileraren met de kids aan de slag en poortjes worden steeds weer
opnieuw neergezet. Lange giraf, kleine muis, tjoekende trein, sissende slang,
gravende mol, klappende ooievaar, racende auto, superman, alles wordt ingezet
om de kids ski-vaardigheden bij te brengen. Schrijnend zijn de twee gevallen
waarin de ouders de skies onderklikken en hun kind zwaar huilend in het
skiklasje achter laten. Omstanders bekommeren zich een beetje om hen en ze
kijken beteuterd in ’n hoekje hoe de les aan ze voorbij gaat. Ik hoor mezelf in
afschuwelijk slecht duits zeggen dat “deine mutter straks zuruck zal kommen,
und du nu hier bleibt”....
Dat ook de onervaren
kijker, zoals ik, van de kinderlessen kan leren, wordt duidelijk tijdens de
twee uur privé-les van mijn tsjechische skileraar. Ik blijkt een zeer snelle
leerling te zijn en voor hem de eerste die binnen 2 uur al kan slalommen! Ik
ben natuurlijk behoorlijk trots op mezelf en bedenk dat die skatelessen van een
paar jaar terug toch nog van pas zijn gekomen. Na een break mag ik wat hem
betreft alleen met de lift naar boven om rustig aan naar beneden te skiën. In
kaas-ketchup klim ik in driekwartier met het skiklasje van m’n drie oudste
dochters mee naar de skilift, waar het me zonder vallen lukt mee te liften naar
boven. Hoewel nog wat onwennig voel ik het geweldige gevoel van vrijheid om
door de witte sneeuw naar beneden te laveren. M’n voeten en m’n scheenbenen
doen wel een beetje zeer, maar voor zo’n afdaling moet je wat over hebben!
Trouwens verbluffend ook
hoe snel en met zoveel plezier die kids de berg af racen! Ze zijn “verslaafd”
geworden aan skiën, zeggen ze nu, en willen nu elk jaar naar de sneeuw! Wat
hebben we ze aangedaan.......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten