Je loopt als ouder op het schoolplein per ongeluk tegen een kind
aan. Dat kind zegt: “Zeg, kun je niet uitkijken?” Wat doe je dan? Of je bent
overblijfmoeder en roept een kind tot de orde. Dat kind zegt: “Zeg, wie denk je
wel niet dat je bent?” Wat doe je dan?
Je kind komt thuis en zegt: “Jeetje, wat was de juf weer chagrijnig!” Wat doe je dan?
Deze vragen kwamen aan de orde tijdens de info-avond van groep 6 op de school van mijn kinderen. Geen van de ouders wist van de problemen in de klas, die de juf had doen besluiten een externe deskundige in de arm te nemen om het onderwerp Sociale Vaardigheden in de klas te behandelen. Op zich was dit gegeven natuurlijk geruststellend, want dan lag het niet aan jou als oplettende ouder of aan de openheid van je kind.
Maar de vragen hielden mij wel bezig. Thuis zul je je kind (als het goed is) direct toespreken, maar wat doe je met kinderen van anderen? Mág je daar wel wat van zeggen? En wat doen de leerkrachten in zo’n situatie?
De antwoorden van de ouders waren erg divers, van negeren, apart nemen en rustig toespreken tot met dezelfde krachttermen terugpraten. Eén ouder bekende dat ze op de laatste opmerking dat de juf zo chagrijnig was, zou antwoorden dat de juf “gisteren waarschijnlijk geen beurt had gehad”. Dat verontrustte me wel een beetje.
De juf handelde afhankelijk van de situatie, direct of achteraf, collectief of individueel. Wat is er gebeurd met de kinderen dat ze tegenwoordig (al op hun 9e jaar) zo’n grote mond hebben en denken “gelijkwaardig” te zijn aan hun ouders? Wij haalden het vroeger niet in ons hoofd om zo tegen onze ouders te spreken. Waarom deden we dat niet of liever…. wat deden de ouders waardoor de kinderen zoveel respectvoller omgingen met hun ouders? Uiteraard zullen we er zelf wel debet aan zijn. We laten de kinderen veel meer zelf kiezen, betrekken ze veel eerder bij grote onderwerpen (of ze doen dat al uit zichzelf).
Maar goed, het zal wel een fase zijn in de groei naar volwassenheid en ik zal ondertussen nadenken hoe ik kan zorgen dat het klimaat waaronder dat gebeurt zo prettig mogelijk is.
Misschien tijd voor een familieberaad?
Je kind komt thuis en zegt: “Jeetje, wat was de juf weer chagrijnig!” Wat doe je dan?
Deze vragen kwamen aan de orde tijdens de info-avond van groep 6 op de school van mijn kinderen. Geen van de ouders wist van de problemen in de klas, die de juf had doen besluiten een externe deskundige in de arm te nemen om het onderwerp Sociale Vaardigheden in de klas te behandelen. Op zich was dit gegeven natuurlijk geruststellend, want dan lag het niet aan jou als oplettende ouder of aan de openheid van je kind.
Maar de vragen hielden mij wel bezig. Thuis zul je je kind (als het goed is) direct toespreken, maar wat doe je met kinderen van anderen? Mág je daar wel wat van zeggen? En wat doen de leerkrachten in zo’n situatie?
De antwoorden van de ouders waren erg divers, van negeren, apart nemen en rustig toespreken tot met dezelfde krachttermen terugpraten. Eén ouder bekende dat ze op de laatste opmerking dat de juf zo chagrijnig was, zou antwoorden dat de juf “gisteren waarschijnlijk geen beurt had gehad”. Dat verontrustte me wel een beetje.
De juf handelde afhankelijk van de situatie, direct of achteraf, collectief of individueel. Wat is er gebeurd met de kinderen dat ze tegenwoordig (al op hun 9e jaar) zo’n grote mond hebben en denken “gelijkwaardig” te zijn aan hun ouders? Wij haalden het vroeger niet in ons hoofd om zo tegen onze ouders te spreken. Waarom deden we dat niet of liever…. wat deden de ouders waardoor de kinderen zoveel respectvoller omgingen met hun ouders? Uiteraard zullen we er zelf wel debet aan zijn. We laten de kinderen veel meer zelf kiezen, betrekken ze veel eerder bij grote onderwerpen (of ze doen dat al uit zichzelf).
Maar goed, het zal wel een fase zijn in de groei naar volwassenheid en ik zal ondertussen nadenken hoe ik kan zorgen dat het klimaat waaronder dat gebeurt zo prettig mogelijk is.
Misschien tijd voor een familieberaad?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten