Avant-ski

Het gaat er eindelijk van komen! We gaan voor het eerst skiën! En wel met de hele familie! Hoewel ze niet meer de veerkracht en onbevangenheid heeft van een tiener, hoopt deze veertiger toch nog een beetje op de latten te leren staan en natuurlijk te “skiën”. Waarschijnlijk wordt ze vlot ingehaald door haar kinderen, maar dat geeft niet. Hopelijk komen die skatelessen van een paar jaar geleden nog een beetje van pas?!

Voordat we zover zijn moeten er, met uitzondering van de ski’s, skischoenen en stokken, natuurlijk nog kledingstukken gekocht worden. En dat blijkt een onderneming op zich te zijn: 7 skibroeken, 7 ski-jassen, 14 pully’s, 7 fleeche-vesten, 14 ski-sokken, 7 snowboots, 7 fleeche-sjaals, 7 mutsen/oorwarmers, 7 skibrillen. Ik sla gelukkig m’n slag bij een vriendje van de Zebra (Zeeman en Wibra) voor de meeste skipakken en pully’s. Een volgend bezoekje met de gehele familie aan de drukke skibeurs voor “ de rest” wordt een klein drama met een chagrijnige echtgenoot die op de trap alles gade slaat, de verveelde kleintjes een beetje in toom houdt en niet reageert op mijn vragen. Met zweet op m’n voorhoofd zoek ik de goede maten en kleuren van de skisokken bij elkaar en pas voor mezelf een paar ski-jacks (dit tot ergenis van de oudsten, omdat “ik alleen voor mezelf aan het zoeken ben”). Ik laat de rest maar even zitten “als het zo moet” en ga later toch nog wat ruilen, alleen, op de fiets.

Na een tip tuig ik met de 5 kids maandagmiddag naar een andere winkel voor de snowboots; 1x maat 29, 1x maat 30, 1x maat 35, 1x maat 36, 1x maat 37 en 1x maat 39. De witte zijn natuurlijk niet in maat 37, van de zwarte maat 36 blijkt de linkerschoen helemaal kwijt (ook niet “achter”). Maar uiteindelijk zijn we eruit voor wat betreft de boots en laten de 6 paar alvast bij de kassa veilig stellen voordat iemand anders ze meeneemt. Ik ren de winkel uit om de parkeermeter bij te vullen, terwijl C. over de hellingbaan in de winkel rent, nadat hij is de detectiepoortjes had beklommen en zich continu verstopt (“kiekeboe!”). Voor de handschoenen gaan we ook “voor” kijken om dan weer terug te lopen en te ontdekken dat er nog hele leuke andere snowboots voor de kleintjes bestaan. Ook nu breekt het zweet me uit en ik reageer geirriteerd op vragen zoals “Wat gaan we eten vanavond?” of opmerkingen dat eigenlijk ook nog een kadootje voor een vriendinnetje moet worden gekocht. Ik laat die ski-brillen ook dit keer nog maar even zitten. Eigenlijk is iedereen weltevreden met de aankopen en ‘s avonds merk ik de kleding, de sokken, de sjaals en boots en handschoenen met een kruisje van geel, blauw, rood, rose, groen en wit garen. Pfffff! Hij zorgt maar voor de winterbanden en de sneeuwkettingen! De aanbiedingen heb ik alvast voor hem uitgeknipt. Ben benieuwd naar de après-ski, dat schijnt veel leuker te zijn!