Roots

Ik kom er rond voor uit. Programma’s zoals “Spoorloos”, “Vermist” en “Memories, ik ben er dol op. Zo geweldig om te zien dat kinderen die heel ergens anders zijn opgegroeid na jaren van verlangen naar hun eigen vader, moeder of andere familie, weer in hun armen worden gesloten. De verhalen die jaren waren rondgestrooid bleken niet te kloppen. Nee, de oude vrouw in het rijstveld had haar kind even tijdelijk ondergebracht bij een aardige kennis en wilde het later weer ophalen, kind verdwenen. Of de brieven die verstuurd waren aan hun grote liefde bleken te worden verscheurd door de nu inmiddels overleden moeder, die deze relatie afkeurde. Pfffff.

Die emoties van verlangen en nieuwsgierigheid kunnen heel diep zitten, jaren duren en tot menselijke wrakken leiden. Kennelijk zoeken mensen een herkenning in de ander, een gevoel erbij te horen, of een bevestiging dat het speciale gevoel ook voor de ander gold. Twee mensen in de zeventig die elkaar alsnog tegenkomen en besluiten te gaan trouwen.

Mijn stamboom kan ik zo uittekenen en ik weet zeker dat mijn vader en moeder ook echt mijn biologische ouders zijn, mijn “ooms” en “tantes” daar ook echt bij horen. Ik weet ook zo goed als zeker dat mijn ouders geen buitenechtelijke relaties hebben gehad, zodat er niet spontaan halfzusjes of –broers om de hoek komen kijken. ’ T is zo klaar als een klontje. Geen black box. Saai, eigenlijk!

Maar daarnaast misschien wel beter zo!

Hoewel mijn kinderen “gemaakt” zijn in het ziekenhuis van “Sjors” en “Sjimmie”, zijn er zoveel checks uitgevoerd dat ik me niet kan voorstellen dat er verkeerde zaadjes mijn eicel zijn ingedrongen, of de goede zaadjes de verkeerde eicel. We zien ook dat ze van ons zijn, ook al zijn ze nog zo verschillend.

Wat moet dat straks worden als de kloonbaby ontdekt dat die een exacte kopie is van z,n vader of moeder? Of als de baby is ontstaan uit een recept van wenselijk DNA?

Dan ben je volgens mij pas echt de weg kwijt.