Bezet

Een lange rij campinggasten staat voor de hekken te dringen. Om tien uur gaat het zwembad open. “Vijf stoelen op een rij, he!”, roept een moeder tegen haar twee dochters die al vooruit zijn gerend. Terwijl wij met de stokbroden en nog warme croissantjes, chocolade- en rozijnenbroodjes naar ons huisje lopen, zien we de badgasten als een dolle een mooi plaatsje bemachtigen rond het zwembad, liefst met een beetje schaduw. Als wij ‘s middags met z’n zevenen naar het zwembad tuigen, zoeken we een plek om in ieder geval onze spullen neer te leggen. Een ligbed zou natuurlijk prachtig zijn, maar alle bedden zijn natuurlijk bezet. Niet door mensen, hoor, maar door badhanddoeken. En daar heb ik nou echt een”schijthekel” aan. “Ik leg m’n handdoek neer, dus dat bed is van mij!” Je ziet de familie weer weggaan om lekker te lunchen met achterblijving van de handdoek. Toen we een paar jaar geleden in Portugal in het appartementencomplex buiten aan het ontbijten waren, zagen we kleinzoon in opdracht van opa alvast alle handdoeken op de stoelen leggen. Op de boot naar Engeland meenden enkele duitsers op het dek “recht” te hebben op een tweede stoel voor hun benen, terwijl wij netjes hadden gevraagd of we die stoelen mochten gebruiken, want anderen waren er niet. Toen ze weigerachtig bleven riep mijn limburgse vriendin heel vlot in het duits iets van “Das sind immer die Deutscher………” en daar reageerden ze dan toch op.

Ik kijk wat beter op het toegangshek van het zwembad en zie dat de campingbaas zich kennelijk ook heeft gestoord aan het gedrag van sommige gasten. Hij kondigt aan dat handdoeken die langer dan 20 minuten onbemensd op de stoelen blijven liggen, worden verwijderd door het zwembadpersoneel. Een goede poging, zou ik zeggen, hoewel ik me afvraag hoe dat in z’n werk zal gaan. Een timer zetten per stoel? Daar heeft het personeel helemaal geen tijd voor. Het corrigerende gedrag van andere badgasten aanmoedigen misschien? Er zou eigenlijk een soort wielklem moeten worden uitgevonden hiervoor. De volgende keer zal ik de mensen hun handdoek nadragen: “Hé, je was je handdoek vergeten!” om vervolgens tevergeefs te wachten op hun dankbare blikken.