We schrikken allemaal een beetje als ze het
zaaltje binnenkomt. Onze cursusleidster blijkt een mix van Billy Turf en Ma
Flodder. Niet echt wat ik had verwacht. Twee hofdames volgen haar en zullen,
naast een deel van de training, ook de persoonlijke verzorging voor haar voor
hun rekening nemen, in verband met een ontstoken onderarm en een gehoorapparaat
dat soms niet goed zit. Ze is echt een potig wijf die deze nieuwe beroepstak
naar Nederland heeft gehaald. Je kunt niet om haar heen; zíj heeft het, zíj
weet het! Ze hoorde ook direct, toen ik haar aan de lijn had voor een
informatief gesprek, dat ik uitermate geschikt was en beslist op haar training moest
komen. Ik was vereerd, want zoveel had ik niet met haar gesproken. Ze overrompelde
me door haar luide stem die me probeerde te overtuigen van iets wat helemaal
niet nodig was. Er stonden op dat moment vijf kids om mij heen te trappelen en kon
haar maar niet onderbreken om te zeggen dat ik liever op een ander moment het
gesprek wilde vervolgen. Een telefoontraining zou aan haar welbesteed zijn.
Trouwens, zo uniek was mijn telefoonervaring niet, bleek later uit verhalen van
andere cursisten.
Zoals ze aan de telefoon was, zo was ze ook
in het echt. Je kon je niet aan haar onttrekken, ze was overweldigend aanwezig
en sprak ons vrouwen aan in krachttermen als “Go for it!” , “Hold your horses”
or “What so ever”, geïnspireerd door de haar zo geliefde amerikanen. Daar heet
je gewoon “president” als je een eenmansbedrijf opzet en “Je moet eerst goed voor
jezelf zorgen, voordat je anderen kunt helpen”. En dat laatste kon ze goed als
je het cursustarief maal het aantal cursusten minus de kosten zou berekenen! Verrassend was wel dat de eerste regel die we
leerden was, dat je je ego aan de kant moest zetten wanneer je met een client
werkt. Dat zal voor haar een hele klus zijn.
Toch waren er momenten dat ze zich
kwetsbaar opstelde en met tranen in d’r ogen “knuffels” vroeg en zelf uitdeelde
en complimenten maakte aan anderen. Ze had iets theatraals wat me aan de ene
kant wel fascineerde maar tegelijkertijd ook afstootte. Vragen die ik stelde
kwamen soms als een boemerang met een andere draai terug. Wist ze nou het
antwoord niet of was de vraag voor haar te bedreigend? Was dit soms haar
kwetsbare plek? Na mijn vraag of ze ook een netwerk had opgebouwd uit
ex-cursisten moest ik horen dat ik het allemaal zélf moest doen en nog erg
onzeker was. De discussie die daarna volgde had een hele andere wending genomen
en alles wat ik ter verduidelijking aangaf legde ze weer verkeerd bij me terug.
Op mijn vraag wat volgens haar het verschil was tussen een coach en een
organizer reageerde ze geërgerd dat ik dan het boek nog maar ‘ns moest lezen…
Er zat iets krampachtig in, met alle geweld
wilde ze haar bedrijf verdedigen tegen, ja waar tegen eigenlijk? Onze belgische
mede-cursist werd voor haar intensie om het beroep ook over de grens verder uit
te dragen eerst met het getekende contract om de oren geslagen om vervolgens in
het eindpraatje weer te horen hoe trots ze op haar was dat zij als
voorvechtster België wilde veroveren. Pfffff……
Ze gaf commentaar op onze rollenspellen
terwijl daaruit bleek dat ze ons helemaal niet verstaan had. De uitgenodigde
gasten vroeg ze wederom nadrukkelijk te zeggen dat ze het zonder haar niet gered
zouden hebben. Het duurde zeker een week voordat ik alle opgedane indrukken een
plaats kon geven, en nog weet ik niet of ik van haar hou of niet. Waarschijnlijk
niet.
Eén ding neem ik in ieder geval wél van
harte aan, “iedereen moet het beroep oppakken op een manier die bij je past”.
Misschien dat ze straks toch trots op mij zal zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten