Per toeval lees ik wat mijn dochter van 9 heeft geschreven
in het vriendenboekje van een klasgenootje.
Dit moet er vaker zijn: zekerheid
Ik heb een hekel aan: onzekerheid
Mijn allergrootste wens: dat
er meer zekerheid is
Als moeder krab je je dan wel even achter de oren. M. is
altijd zo luchtig, goedgebekt en makkelijk, of is dit een houding om twijfels
te verhullen. Als je het leest denk je echt dat dit kind een zwaar probleem
heeft of dat je als ouder zwaar tekortschiet. We hebben een heel normaal en
stabiel gezinsleven, vind ik zelf, zonder veel onverwachte en ingrijpende
verrassingen. Zou het zijn omdat ze ruzie met een vriendinnetje heeft en nu
niet weet of ze aardig gevonden wordt of geen hoogte kan krijgen van anderen?
Ik vraag er voorzichtig naar. “Nou gewoon, ik hou niet van
mensen die twijfelen”. Ik vraag naar een bijvoorbeeld, maar dat kan ze me niet
geven. Laat ik nu maar niet teveel aan haar trekken, besluit ik. Ze komt er
zelf wel mee. Maar wel iets om in de gaten te houden…
Zekerheid, denk ik, welke zekerheid kan ik haar geven?
De zekerheid dat ik altijd van haar zal blijven houden, wat
er ook gebeurt…..
Maar is dat voldoende? Ze zal het ermee moeten doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten