Ja, we hebben het verdiend! In plaats van een speel- of eetafspraak heb ik nu met vier vriendinnen een ware verwenafspraak gemaakt mét overnachting, zodat we ook nog lekker wat kunnen drinken en niet hoeven te rijden.
Ik word erg nieuwsgierig naar die finse honing-löyly die in de
hooibergsauna zal plaatsvinden. In onze badjassen zitten we, ‘t is begin
november, buiten te smikkelen, te kletsen en te wachten, totdat de sessie zal
beginnen. Tegen de tijd dat we richting hooiberg willen lopen is er kennelijk
ook binnen een aankondiging hiervan geweest. Een vreemd beeld doemt op van een
hele horde blote mensen die zich al trappelend bijna verdringen om de relatieve
kleine ruimte binnen te gaan. Drie van ons haken af. Mijn nieuwsgierig wint het
toch en we kunnen nog net een plaatsje tussen de andere lijven bemachtigen. Nu
nog wachten op de saunameester. Ik ben al behoorlijk op temperatuur, wanneer
hij arriveert en een introductiepraatje houdt. Vervolgens gaan er twee flessen
honing rond waarmee we onszelf en eventueel elkaar mogen insmeren. Dat duurt
natuurlijk even. Ik begin dan ook al aardig te fluiten wanneer de eerste van de
drie opgietingen plaatsvindt. Met een speciale wappertechniek wordt de
vochtige lucht door de ruimte verspreid en daarmee wordt het soort warmte in de
ruimte veranderd. Ik voel hem en inderdaad, de honing begint al in te werken.
Je mag na een sessie wel
de ruimte verlaten, maar er dan niet meer in. Mijn vriendin zit figuurlijk (en
ik bijna letterlijk) op hete kolen, zij
in verband met de geplande gezichtsbehandeling en ik vanwege de
temperatuur. We verlaten dan ook zo gauw mogelijk de ruimte. Wie weet komen we
een andere keer weer terug, als het was rustiger is in de hooiberg. 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten