Logeren

De jongsten van bijna 4 mogen weer bij opa en oma logeren. We zetten alle spullen bij hen neer en gaan dan met z’n allen naar de 2e verjaardag van ons nichtje. Aan het eind van de middag voelt C. waarschijnlijk al het naderende afscheid en roept steeds: “Ik wil niet naar opa en oma”. Ik negeer het. Tegen de tijd dat opa en oma echt met hen willen vertrekken, klampt C. zich vast aan z’n vader en daarna aan mij. Ik praat rustig tegen hem, …dat ze leuke dingen gaan doen bij opa en oma en dat hij papa en mama mag bellen hoe het gaat…., maar hij hoort het niet. Ik pak de stoelverhogers uit de auto en hij houdt m’n been stevig vast. Dit wordt nu wel heel definitief voor hem. Ik draag hem de weg over naar de auto van opa en zet hem met moeite op de stoel. Hij spartelt hevig met armen en met benen. Ik doe z’n gordel vast, terwijl ik hem in de stoel blijf duwen. Hij gaat gillen en wil de gordel weer lostrekken. “Het lijkt wel een ontvoering”, roept oma. En de situatie ziet er ook inderdaad heel heftig uit. “Zeg C., je moeder wil ook vakantie hebben, hoor!”, roept oma nog. Opa wil het portier dichtdoen, maar met z’n beentje en z’n hand probeert hij zich nog vast te klemmen aan de buitenkant van de auto. Vanaf de voorstoel houdt oma nu z’n benen en handje vast en de deur wordt met kracht dichtgegooid. Met enig schuldgevoel maar een glimlach op m’n gezicht zwaai ik ze uit. L. vindt de logeerpartij fantastisch en straalt van oor tot oor. Daarentegen duwt C. z’n neus tegen de ruit en krijst het uit. We lopen terug naar het huis. We vertrouwen erop dat als we uit zijn gezichtsveld zijn verdwenen het zo weer over is. ‘s Avonds krijgen we het verlossende telefoontje dat C. na 2 kilometer rijden al praatjes kreeg en nu lekker ligt te slapen in z’n bed. Zie je wel! En met de oudste drie kinderen een week naar het Vakantiespel hebben papa en mama écht vakantie!